Szkoła Podstawowa nr 4 im. Powstańców Styczniowych

Marian Langiewicz. Stał na czele przez 8 dni

To on przejął dyktatorską władzę w powstaniu styczniowym po ucieczce Mierosławskiego z kraju. Marian Langiewicz był wówczas zaledwie 36-letnim, zdolnym oficerem, który szlify wojskowe zbierał w armii pruskiej, jednej z najlepszych w Europie. W1859 roku awansował na stopień podporucznika, a rok później dołączył do armii Giuseppe Garibaldiego. We Włoszech miał zajmować się również tworzeniem polskiej szkoły wojennej. Tam właśnie poznał Ludwika Mierosławskiego, którego nie darzył sympatią. Z wzajemnością. Na wezwanie Komitetu Centralnego Narodowego Langiewicz zjawił się w Warszawie w pierwszych dniach 1863 roku. Otrzymał awans na podpułkownika i nominację na naczelnika sił zbrojnych w województwie sandomierskim, gdzie odnosił spore sukcesy. Siły, którymi dowodził, stale rosły w siłę i wynosiły ok. 3 tys. ludzi. 24 lutego stoczył krwawą bitwę pod Małogoszczem, po której wycofał się ku granicy z Galicją, skąd oczekiwał od Polaków posiłków i dostaw amunicji. Rząd powstańczy oddał mu pod komendę także województwo krakowskie. Langiewicz stał się osobą bardzo popularną, a o jego dokonaniach rozpisywały się gazety europejskie i amerykańskie. Kolorytu postaci dodawał fakt, że jego adiutantem była kobieta. Langiewicz, ścigany stale przez silne zgrupowania rosyjskie, stoczył bitwę pod Pieskową Skałą (4 III), a dzień później zaskoczył nieprzyjaciela i rozgromił go w starciu pod Skałą. 11 marca, pod wpływem stronnictwa "białych", ale bez wiedzy rządu, ogłosił się dyktatorem powstania. Na stanowisku tym, podobnie jak Mierosławski, nie wytrwał długo. Po ośmiu dniach i dwóch starciach z Moskalami, okupionych dużymi stratami, Langiewicz przekroczył granicę z Galicją, gdzie został aresztowany przez władze austriackie. Więzienie opuścił w 1865 roku, gdy powstanie dogorywało. Rozpoczął wtedy tułaczkę po Europie, próbując przekonać ludzi do wsparcia idei niepodległości Polski. Wkońcu Langiewicz trafił do Turcji. Służył w armii osmańskiej, jednak nie zrobił w niej wielkiej kariery. Zmarł 10 maja 1887 roku w nędzy i zapomnieniu.