- Odwiedziny: 3134478
- Do końca roku: 246 dni
- Do wakacji: 53 dni
Szkoła Podstawowa nr 4 im. Powstańców Styczniowych
-
Statystyki
-
Deklaracja dostępności
-
Kalendarz
-
Logowanie
-1.jpg)
POZNAJEMY NASZYCH PATRONÓW
Zapraszamy do zapoznania się z wybranymi bohaterami Powstania Styczniowego. W ciągu najbliższego tygodnia będziemy prezentować poszczególnych bohaterów.
RYS HISTORYCZNY – POWSTANIE STYCZNIOWE
Największy polski zryw
Powstanie styczniowe, które wybuchło w nocy z 22 na 23 stycznia 1863 roku było największym polskim zrywem narodowowyzwoleńczym. Bezpośrednią przyczyną rozpoczęcia walk z rosyjskim zaborcą była branka – przymusowy pobór do carskiej armii - ogłoszona na terenie Królestwa Polskiego w styczniu 1863 roku. Carskie władze - poprzez wyłapanie, skoszarowanie i wysłanie w najodleglejsze zakątki imperium spiskujących działaczy niepodległościowych - próbowały zdusić w zarodku zarzewie ewentualnego buntu.
Branka nie powstrzymała spiskowców, ale przyspieszyła wybuch zrywu. 22 stycznia 1863 roku podziemny Komitet Centralny Narodowy, zrzeszający stronnictwo radykalnych "czerwonych", ogłosił się Tymczasowym Rządem Narodowym i wezwał naród do powstania przeciwko Rosji. Powstanie rozszerzyło się na całe Królestwo Polskie, a następnie na tereny Litwy, Białorusi i Ukrainy.
Ci, którzy przeszli do historii
Historycy wyliczają, że w ruch powstańczy zaangażowanych było nawet 350 tys. osób. Nie sposób wymienić z nazwiska ich wszystkich, ale możemy przyjrzeć się sylwetkom tych najbardziej znanych - dyktatorów, dowódców i osób odpowiedzialnych za wybuch powstania oraz tych, którzy doprowadzili do stłumienia zrywu niepodległościowego z 1863 roku.
PATRONI NASZEJ SZKOŁY
Bohater dzisiejszego dnia - 30.01.2024r.
Ludwik Mierosławski. Głosił, że wie, jak wyzwolić Polskę.
Pierwszy dyktator powstania styczniowego. Funkcja ta dopiero w XX wieku nabrała złych konotacji. Wcześniej, aż od czasów rzymskich dyktator był urzędnikiem, któremu na okres wojny lub sytuacji kryzysowej powierzano najwyższą władzę.
Mierosławski cieszył się sławą znakomitego teoretyka sztuki wojskowej i doświadczonego wojownika w walce o wolność narodów Europy. Jednak ze względu na częste upadki przedsięwzięć, w których uczestniczył, przez potomnych zapamiętany został jako "generał klęska".
W wieku 16 lat wziął udział w powstaniu listopadowym, po czym udał się na emigrację. Na ziemie polskie wrócił po kilkunastu latach, by zostać aresztowanym tuż przed wybuchem stłumionego powstania w Wielkopolsce 1846 roku i dowodzić nieudanym zrywem w tej dzielnicy dwa lata później. W kolejnych latach "za wolność waszą i naszą" walczył na Sycylii, następnie został wybrany głównodowodzącym rewolucyjnej armii Badenii i Palatynatu. Po klęsce swoich sił podał się do dymisji i wrócił do Paryża. W 1860 roku Giuseppe Garibaldi powierzył mu tworzenie w Neapolu Legionu Międzynarodowego, ale oddziały nie powstały.
Komitet Centralny Narodowy uznał, że to właśnie Mierosławski powinien objąć dowództwo nad całością sił powstańczych. 19 stycznia 1863 roku został mianowany dyktatorem, ale funkcji tej nie pełnił jednak zbyt długo. Z Paryża do Królestwa Polskiego przybył dopiero 17 lutego. Po dwóch klęskach odniesionych 19 lutego pod Krzywosądem i dwa dni później pod Nową Wsią na Kujawach, zbiegł za granicę. Obrońcy Mierosławskiego podkreślają, że dyktator miał pod swoim dowództwem garstkę źle uzbrojonych ludzi, a dalsze pozostanie w kraju groziło aresztowaniem.
W kolejnych miesiącach, przebywając na emigracji w Paryżu i Krakowie, usilnie starał się o odzyskanie władzy. To nigdy nie nastąpiło.
Ludwik Mierosławski zmarł w Paryżu w 1878 roku.
