Szkoła Podstawowa nr 4 im. Powstańców Styczniowych

ma Podlasie, gdzie 5 października wybrała się grupa uczniów z klas VIIb, IIIe, IIIj i IIIs (opieka: B. Bieniek, A. Kowalczyk i M. Zygnerska). Podlasie czyli Drohiczyn, Grabarka i Białowieża w sensie ścisłym - tam dotarliśmy.

Powiedzieć, że Drohiczyn to bajkowa wieś w powiecie siemiatyckim to tak jak nic nie powiedzieć. Można mówić, że spotkaliśmy tam kilkoro miejscowych, wyciętych jakby ze środka ksiąg. Choćby pan uśmiechnięty od ucha do ucha, który zaprasza do zwiedzania swojego miejsca urodzenia, bo przecież wie, że to jest dopiero coś. Jak dyskretna starsza pani w chustce na głowie, która nie musi mówić, bo jest życzliwą i dyskretną. Jak gospodarz maszerujący krokiem Johna Wayne’a przed stadem swoich krów czy znawca i przyjaciel puszczy - pan Bazyli o płonącym, przytomnym wzroku… To nie żarty, gołym okiem widać, że tamtejsi ludzie żyją niespiesznie, a o 7:30 nikt nie gna, rynek pusty, ławki w parku schną, przecież mgły nieledwie opadły… W tej ciszy, w towarzystwie gościnnego kota, weszliśmy na Górę Zamkową, gdzie na przełomie Bugu filmowano „Nad Niemnem”, a książęta mazowieccy lub litewscy wznieśli w XIV wieku zamek. Hitlerowcy również zostawili ślady po sobie na całej Wysoczyźnie Drohiczyńskiej (szereg bunkrów). Legendy mówią, że  w zamkowej pieczarze śpią rycerze, którzy wstaną, gdy larum grać zaczną…

Grabarka zaś to święte miejsce prawosławia położone w Puszczy Mielnickiej, gdzie przyroda niejako na równi stanowi sacrum. Drzewa otulające krzyże wotywne czy ikony pisane przez natchnionych i wybranych przypominają o tym, o czym na co dzień być może nie myślimy.

Zakończyliśmy dłuższą obecnością w Białowieży, niepozornej wsi w powiecie hajnowskim. Jednak pod względem statystycznej ilości mieszkańców z tytułem profesora (1 na 17 osób spośród 2670 mieszkańców) prym w Polsce wiedzie Białowieża właśnie! To tam znajdują się: wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO Białowieski Park Narodowy, Białowieska Stacja Geobotaniczna Uniwersytetu Warszawskiego czy Instytut Biologii Ssaków PAN oraz Muzeum Przyrodnicze, które odwiedziliśmy. Z tarasu widokowego rozciągał się widok drzewostanu, który opisałabym, gdybym umiała malować słowem.

Rezerwat Zwierząt stanowił ostatni punkt naszej wycieczki. Żubry, żubronie (hybrydy żubra i krowy), rysie, dziki i sarny spojrzały na nas zwyczajnie i krótko, a łoś szepnął coś! Cóż. A może wrócić tam w Wigilię, żeby dowiedzieć się, co też to mogła być
za wiadomość?…

Zachęcamy, naprawdę warto!